11 februari 2010: De aankomst en eerste dag:
Na een tussenlanding in Khartoum (Soedan), waar we niet het vliegtuig uit mochten helaas.....(ik had mij verheugd op een lekker rookhok..) kwamen we in Addis Abeba aan.
Joop had gelukkig 9 uren de tijd om te onstressen van zijn treinreis, de trein bleef staan in Utrecht...en bleef maar staan...maar gelukkig nog net op tijd kwam ook Joop in het vliegtuig aan gerend.
Eerst door de douane en ja hoor we hadden ook daar een visum kunnen kopen, maar nu konden we die rij overslaan. Met een stempel op het visum richting bagageband en ook dat was weer gelukt. Toen alle bagage natuurlijk nog weer door een X-ray en daar zagen we in de hal al heel veel mensen staan. Ook een jongeman met een grote smile met een bordje met onze namen, helaas mochten er geen foto's gemaakt worden op het vliegveld.
Daarna in een busje richting hotel, waar ook een meisje in zat die haar vader kwam afhalen, zij werkt voor dezelfde stichting als wij, zij doet hier een sportproject met gehandicapten. Totaal is ze hier een jaar en nu kwam haar vader 10 dagen over. En ze woonde ook nog in Groningen, we zien haar van de week vast nog wel eens, ze heeft ook nog 3 andere nederlandse studentes bij haar in huis.
Ons hotel heet Green Valley en ik was blij dat de chauffeur mijn koffer netjes naar de kamer bracht, veel trappen...
De kamer is best okee, er staat een goed bed en een asbak, 2 stoelen en 2 stopcontacten. Ik had niet door dat je zelf de boiler aan moest zetten, dus wel een koude douche.
Een fles water in ons beste Ethiopies besteld en gekregen en daarna alles uitgepakt en slapen.
Buiten blaffen er veel honden, verder is het stil op straat en best snel in slaap gevallen.
12 februari, de 1e werkdag!
Er was afgesproken dat de chauffeur van gisteravond ons om half 10 kwam ophalen voor een meeting. Wij zitten om half 9 net aan het ontbijt, telefoon voor ons!
Meneer Getu, hij is al onderweg naar ons, ik dacht eerst nog dat dit de chauffeur van gisteren was....
Even later komt er een blinde stralende meneer met dikke buik en zonnebril á la Stevie Wonder door de deur met Martha zijn secretaresse. Meneer Getu is staffmember van Enovib of is 't nou Dir? Ik haal die organisaties steeds door elkaar.
Even later komt er nog een blinde meneer binnen, ditmaal met Ami, met haar hadden we al veel mailcontact gehad. Ik was al erg benieuwd hoe zij er uit zou zien, nou mooi dus.....prachtig haar heeft ze. Dat viel me vandaag al meteen op, je ziet hier heel veel mooie vrouwen, maar heb nog geen enkele mooie man gezien.
Samen rijden we naar de huisvesting van Enovib en nu zien we ook eindelijk waar we beland zijn. Heel veel toeterende auto's en bussen, veel mensen langs de kant van de weg, een weg die onder constructie is maar we lekker doorheen hobbelen in onze Toyota. Meneer Getu is niet één van de dunste en Joop en ik zitten samen met hem opgepropt achterin. Na een mooi ritje komen we in de conference room (staat met grote letters op de deur). Hier wordt ook weer koffie geschonken, maar ik ben er na het ontbijt wel klaar mee met die koffie, verschrikkelijk, het is net smeerolie...heel sterk, een aanslag op je maag. Dus ik neem nu maar thee (blij dat ik de dompelaar en nescafé mee heb!), we bespreken het één en ander en besluiten vandaag ook de lesruimtes te bezoeken en dan ook echt plannen te maken voor ons werkrooster.
Het is onze "lucky day" vertellen ze want er is een diploma-uitreiking en dat gaan we meemaken! Maar eerst moeten we nog langs de kassier, want we krijgen zakgeld! Hiermee kunnen we onze maaltijden en vervoer betalen en meneer Getu drukt ons meerdermalen op het hart dat als we niet rond komen we 't moeten zeggen, dan is er altijd over te praten.....hahahahaha, ik denk dat we er tegenaan moeten eten om dit op te krijgen. We hadden al voor 2 euro ontbeten vanochtend....
Dan op naar het feest, in een hal bij een afdeling van de universiteit is er een zaaltje ingericht met een podium en allemaal stoelen. Wij moeten natuurlijk helemaal vooraan zitten en iedereen kijkt ons na.
Een heel stel studenten krijgen een diploma en er worden oeverloos toespraken afgestoken, nou wat boffen wij vandaag.....Joop en ik krijgen zowat de slappe lach omdat Mischa (zo heet ie niet echt, maar echte naam kan ik echt niet onthouden) mij steeds de vertaling in het oor fluistert, ik zit met mijn hand voor m'n neus en mond want hij stinkt heel erg uit z'n mond en praat ook nog met consumptie.
Er komt geen einde aan de toespraken, en volgens mij vertelden ze allemaal hetzelfde, hoe belangrijk het is dat gehandicapte mensen een diploma halen. Er zijn 3 groepen studenten vandaag, visueel beperkt, doof en lichamelijk gehandicapt. Dan wil onze meneer Getu ook naar voren worden begeleid, zijn secretaresse vliegt de hele dag voor hem.
Hij begint ook een heel verhaal en ineens hoor ik "Holland, Visio, Joop en Tina" en worden de camera's op ons gericht.....wij lachen natuurlijk vriendelijk.
Mischa aan mijn linkerzijde zegt “nu moeten jullie een praatje houden”….de schrik slaat me om het hart, maar gelukkig het was een grapje! Beide mannen zijn flinke grappenmakers en houden ook erg van een grapje terug.
Daarna is het tijd voor de lunch, inmiddels is het dochtertje van Mischa ook gearriveerd, ze is 7 en ziet er zo lief uit met haar vlechtjes en groene schoolkostuum. Het is snel klaar tussen ons en even later loop ik hand in hand met haar naar de lunchruimte. Gelukkig gunnen ze me eerst ook een rookpauze na die lange toesprakenzit. Het is hier iets heel raars dat iemand zomaar buiten staat te roken, dat had ik niet verwacht en voel me ook wel een beetje bezwaard, maar de grappenmakers vinden het wel grappig zo’n vrouw die staat te roken. Gelukkig heb ik m’n eigen asbakje mee. Voor zo’n stad zie je weinig rommel op straat, dat had ik ook heel anders verwacht.
Dan krijgen we onze eerste Ethiopische maaltijd, de bekende sponsachtige pannenkoekjes waar ze van alles op doen, zoals sausjes en groenten, normaal gesproken ook vlees, maar het is vastentijd en dan eten ze alles behalve iets wat van een dier afkomstig is. Ze eten het met de handen, maar gelukkig is er voor ons een vork! Een grote glazen fles cola erbij en eten maar. Het sausje was wel erg spicy en de pannenkoek smaakt naar afwasmiddel, maar toch iets in de maag gekregen.
Daarna gaan we naar het eerste leslokaal, het ziet er prima uit, 12 werkende computers met allemaal Jaws er op! (later blijken dit wel gekraakte versies te zijn, dus veel problemen mee) 3 computers waarmee je op Internet kunt en in de hoek achterin een soort studio waarmee ze al eens radio uitzendingen hebben verzorgd. Op mijn vraag waarom ze daarmee gestopt zijn antwoord Mischa dat ze eerst moeten wachten op meer geld uit Finland, daar hebben ze blijkbaar ook connecties.
Onder het genot van koffie en thee wordt het lesprogramma voor de komende dagen besproken. Ze geven aan zelf in het weekend niet te werken en dit is voor ons ook beter volgens hen…. Dus starten we maandagochtend eerst met meer bezichtigingen van scholen en projecten en ’s middags gaan we de computers startklaar maken en dan dinsdagochtend starten de lessen. De leslocatie waar we nu zijn is van Mischa en is vrij klein vooral met al die computers die er staan. Ik ga ook nog even naar het toilet, nou in China was ’t nog schoner, een gat in de grond en met de broekspijpen omhoog gestroopt de beenspieren weer getraind.
Ik houd een pleidooi om niet alleen maar trainers te trainen maar ze de week erop ook zelf aan het werk te zetten met studenten. Ik weet uit ervaring dat je daar het meeste van leert! Gelukkig nemen ze dit ook over en hebben we al een aardig plan. We gaan naar de volgende leslocatie, ditmaal lopend, ook leuk, er gebeurd van alles op straat! Het doet me denken aan Kathmandu alleen zijn de straten hier veel beter begaanbaar. Op de volgende locatie hebben de studenten die vanochtend hun diploma kregen gestudeerd, het ziet er prima uit en hier hebben ze zelfs al Jaws versie 9. (de andere locatie heeft versie 7)
We krijgen een flesje water en bespreken het schema verder. We gaan apart van elkaar elk op een locatie werken in 2 ploegen, ’s ochtends een ploegje van 5 personen, dan natuurlijk lunchpauze en dan ’s middags nog een groepje van 5 personen. En dan zijn we rond 16.00 al klaar zodat we nog andere dingen kunnen doen, zoals de les van de volgende dag voorbereiden.
Al met al zijn we tevreden over deze werkwijze. Dit gaan we dus 4 dagen doen en de week daarna gaan de trainers, met hulp van ons, zelf aan de slag.
Meneer Getu zit inmiddels aan zijn zoveelste kopje koffie, kan die man ooit nog slapen ’s nachts? Ik vraag het en zijn collega vertelt dat hij ’s avonds overgaat op water. Waarop Getu lacht en zegt dat ’t bijzonder water is. Ik zeg dat begint zeker met de letter “B” en ja hoor hij lust graag een biertje. Zij allemaal wel volgens mij, maar niet overdag zegt er eentje. Ik stel voor om de laatste cursusdag ’s middags een feestje te bouwen, ze moeten vreselijk lachen en zeggen dat een goed plan te vinden!
Inmiddels is het begonnen te regenen, het is de hele dag al zwaar bewolkt, de zon komt er amper door en het is eerder frisjes dan warm. Ami wil ons allemaal onder haar kleine parapluutje begeleiden maar de taxi staat vlakbij. Mischa en zijn dochtertje zijn niet meer meegegaan naar de volgende locatie, dat is wel jammer want ze is mijn nieuwe grote vriendin. In het busje vanaf de universiteit tot aan de 1e locatie ging ze zelfs bij me op schoot zitten en (het is ook overal gelijk) ze vroeg ook al of ik ook kadootjes voor haar had meegebracht…
We komen bij het hotel, meneer Getu gaat nog even mee naar de receptie, vragen of we kunnen Internetten en vraagt voor de zoveelste keer of onze kamers in orde zijn.
Daarna wordt hij gehaald door een taxichauffeur waar hij vaak mee reist. Ik had geopperd om morgen zelf op pad te gaan met een vertrouwde taxi. Ze willen ons in het weekend ook wel wat laten zien zeiden ze, maar tegelijk merkte je dat ze wel erg gehecht zijn aan het weekend. Hij vond ’t dus meteen een goed plan en kwam met deze chauffeur. Hij heet Tamru en haalt ons morgenochtend om half 11 op. We zien wel even hoe ’t weer is wat we gaan doen. Hij wil tegelijk ook wel gids voor ons zijn, fijn geregeld!
We drinken wat op het terras van het hotel en na een (nu wel warme, bijna te warm..er is bijna geen koud water..) douche gaan we eten. We bestellen lasagne, maar dat is op. Dan toch maar ’t wagen om een steak te eten. Het zag er goed doorbakken uit, een lekker vers mangosapje erbij, de papaya was ook op.
Na het eten nog een klein stukje gelopen en zowaar we hebben een buurtsuper! Zo’n klein houten hokje, ik ging even kijken en helemaal goed! ze hebben ook sigaretten. En meteen een vuuraansteker gekocht, ik had 2 nieuwe bij me, maar beide doen ’t niet. Was al gered door de ober van het hotel met een doosje lucifers, maar dit is beter!
Daarna naar bed en dit verslagje getypt, zo lekker slapen. (slapen is hier heel onrustig, zou 't door de hoogte komen?)
Zaterdag 13 februari:
Slecht geslapen en zowel Joop als ik hebben ’t gevoel of we een week carnaval achter de rug hebben. Zouden we dan toch nog last krijgen van de hoogte? We nemen na het ontbijt, weer 2 eieren maar nu in omeletvorm, een paracetamol/codeïne. Na Ina haar verhaal over coca-thee in Zuid-Amerika heb ik ’t gevoel dat we hier van op zullen knappen. En het werkte!
Keurig op de afgesproken tijd staat onze chauffeur Tamru klaar. We gaan eerst naar de St. Joris kerk, deze is achthoekig. Ik probeer net te doen of we steeds de kerk op de foto zetten en maak ondertussen mooie plaatjes van mooie mensen. Ze willen liever niet op de foto, dus wel moeilijk.
Daarna gaan we naar een wijk met allemaal juweliers en lopen even rond. Er is zoveel te zien en er zijn zoveel mensen en zoveel auto’s……en zoveel uitlaatgassen.
Dan richting Mercato, de grootste markt van Afrika, het is er nog drukker dan eerst al op de weg en mensen lopen midden tussen de auto’s door met manden, dozen, kussentjes, stapels matrassen en wat niet al op hun hoofden.
We lopen rond en Tamru behoedt ons voor alle kwaad. We zien een dief afgevoerd worden, z’n handen geboeid met een riem. Een aantal mannen waarschuwen Joop om zijn fototas op de buik te dragen. Ik heb m’n geldbuidel op de buik en houdt het fototoestel stevig vast. Sommige mensen lachen vriendelijk maar de meesten kijken niet naar je, zijn te druk met hun handel. In een overdekt gedeelte van de markt, lijkt op zwarte markt in Beverwijk, koop ik een mooi houtsnijwerkje. Er zijn ook prachtige beeldjes van giraffes, nijlpaarden, zebra’s etc. en veel meer mooie dingen, maar met 2 mannen erbij komt er niet veel van echt sneupen. Wellicht gaan we nog een keer. De markt is elke dag.
Wij hadden ook graag de kleinere zijstraatjes in willen lopen maar Tamru houdt ons angstvallig op de grote weg. Als ik in een zijstraatje lijkkisten te koop zie staan moet ik natuurlijk wel even oversteken, snel een paar foto’s en ik moet weer terug van hem.
Daarna rijden we door de moslimwijk naar een andere kerk, een nieuwe. We lopen er om heen en hebben al aardig wat foto’s gemaakt als er een bewaker aankomt, we mogen geen foto’s maken…
Buiten de poort van de kerk ligt een dode hond onder de vliegen. Tamru verteld dat deze zeker vandaag opgeruimd wordt. Hij verteld ook dat de stad goed schoongehouden wordt, dat was ons al opgevallen.
We rijden langs paleizen, waar je weinig van ziet, hoge muren en bomen. Langs het stadion, veel overheidsgebouwen en gebouwen van de universiteit, het nationale museum (we gaan later), het gebouw van de Verenigde Naties, het Hilton en grote dure Sheratonhotel. Langs de grote brede wegen met de rotondes met monumenten, langs smalle binnendoor weggetjes naar een andere kerk. Mijn eerste indruk is dat deze een beetje op een stoepa lijkt. Ze zijn rondom de kerk druk bezig om een soort stenen pad aan te leggen. Ook vrouwen sjouwen en sommigen hebben een bouwhelm op. Daarna op naar het “lionpark”.
We weten niet wat we ons er van voor moeten stellen, eerste idee is een dierentuin. Maar het is echt een leeuwentuin, we moeten betalen voor onszelf en voor de fotocamera’s. In het midden is een grote ronde kooi en daarbinnen is een kooi met verschillende kooien en ja hoor er zitten leeuwen in. Het zijn allemaal tralies en gaas, maar toch kun je de leeuwen goed zien. Ze zitten grote brokken vlees te verslinden, we zijn dus net op tijd.
Nog mooier is het om de mensen te bekijken die voor de kooien staan, sommige zijn echt bang en krijsen en schreeuwen. De leeuwen brullen soms ook en dan gaat iedereen krijsen, heel vermakelijk. Veel leuke kindertjes, de meisjes in echte meisjesjurkjes, rose met strikjes, sommigen willen ook wel even poseren.
Er is ook een speeltuintje voor ze met zweefmolen, mini-reuzenrad, een racebaan met autootjes die net zo snel gaan als de grote schildpad die we eerder bij een kerk zagen.
En natuurlijk een kiosk met snoep, ijs en popcorn.
Als we weer vertrekken heeft Tamru telefoon, meneer Getu! Hij is dichtbij ons en vraagt of we komen koffie drinken! We belanden op een terras met hem en een vriend van hem die in Den Haag heeft gewoond, ten tijde van Juliana. Natuurlijk is Tamru er ook bij. We drinken wat en meneer Getu verteld over de staff-meeting die ze ’s ochtends hebben gehad. Er zijn wat veranderingen in het plan, natuurlijk zijn er meer deelnemers voor onze cursus bijgekomen, daar kon je op wachten. Ook een paar andere kleine dingetjes. En natuurlijk vraagt hij of het hotel naar onze zin is……
Na afscheid genomen te hebben (tot maandagochtend half 9, of zou hij morgen weer opduiken?) zijn we ook wel een beetje moe van alle indrukken, onze Tamru ook want hij vraagt zelf al “zullen we maar stoppen nu?”
We gaan bij het hotel nog wat drinken op het terras met het plan daarna aan de wandel te gaan en eens een andere plek om te eten te zoeken. Maar het begint echt te hozen van de regen, dus nemen we nog maar wat te drinken en eten in het hotel. Alweer een dag om. Morgen maar eens aan het werk. Ik wil morgen de lessen voorbereiden en een mapje maken van de dingen die ik daar op de computers wil zetten qua lesmateriaal en programma’s/demo’s. Dan kan ik die zo van de usb kopiëren, ik heb nu wel aardig een idee van wat echt gebruikt wordt en wat niet. Ik heb nu nog 3 usb’s vol met van alles staan, dat moet anders!
Dus zondag de 14e (…jammer dat ik maandag de post thuis niet zieJ) zal er niet veel te vertellen zijn. Ik hoop dat deze zondag het internet hier mee wil werken en ik dit verhaaltje erop kan krijgen. Joop heeft gisteren 12 minuten zitten staren naar iets wat niet kwam…..vanmiddag was trouwens voor het eerst de stroom eraf, maar niet heel lang.
Groetjes en sterkte daar in de kou, het begon hier vanmorgen met zon, maar die was ook snel weer weg. Meneer Getu vertelde nog dat dit heel uitzonderlijk weer is voor Ethiopië.
De eerste werkweek:
Zondag 14 februari:
Het leek een saaie dag te worden met alleen maar lessen voorbereiden. Dat hebben we tot half 2 's middags gedaan.
Toen leek 't ons een goed plan om een stukje te gaan wandelen eerst. We wilden het achteraf straatje waar we vanuit ons hotelraam zicht op hebben inlopen maar werden tegengehouden door een boze mevrouw.
Toen maar de straat overgestoken en kwamen bij de Ambassade van India terecht. In deze wijk veel huisjes met golfplaten, het ziet er erg arm uit, maar velen hebben wel een schotel in de tuin staan voor de tv.
We bedachten dat we wel even naar de Kathedraal kunnen lopen, we zien de koepel al, dat moet niet zover lopen zijn.
Ik raak aan de praat met een jongetje die aan het hoepelen is, de hoepel is gemaakt van een stuk tuinslang en een stuk smal metaal brengt de hoepel in beweging.
Even later zijn z'n vriendjes er ook. Ze blijven met ons meelopen en spreken best een aardig woordje engels. Twee jongentjes blijven ook helemaal mee lopen naar de Kathedraal, zij zijn 11 en 7 en hebben ogen die stralen. Ze behoeden ons ook als echte gidsen voor kwaad, vertellen dat ik mijn tas goed vast moet houden, dat ik vanaf nu de camera in de tas moet doen, vanaf hier is 't heel erg verboden. Maar bij de kerk aangekomen mag ik weer foto's maken, ze roepen ook steeds "you come" en wij lopen braaf achter hen aan, maar laten ons niet opjagen.
We lopen al even rond de kerk als we gevraagd worden (door man in uniform) of we wel een ticket hebben.....nee dus....en het is ook logisch van niet want het administratiekantoor met een echte kassier ligt, niet echt voor de hand, een heel eindje vanaf de kerk.
We kopen braaf een ticket, moeten eerst op een stoel gaan zitten, een hele bon wordt uitgeschreven. Daarna terug naar de kerk, het valt op dat er veel gehandicapte mensen rond de kerk zijn, velen in best mooie rolstoelen, de meesten hebben ook een kraampje met religieuze artikelen te koop.
Ik maak foto's van de kerk en stiekem van mensen, er zitten een heel rijtje zo mooi op een muurtje ik zeg tegen Joop ga er eens naast zitten dan doen we net of maak ik een foto van jou en "schiet" hen, maar helaas ze hebben 't door en worden erg boos, als we weglopen zit het hele muurtje te schelden en te mopperen.
Het is heel apart de ene keer vinden ze 't prachtig om op de foto en de andere keer worden ze erg boos.
Een meneer van het administratiekantoor komt op ons af of we ook in de Kathedraal willen, we vragen of we foto's mogen maken, dat mag. En dus naar binnen, de gids moet eerst aankloppen en we moeten om de mensen heen die op de trap tegen de deur aan liggen te bidden en de deur te kussen. De schoenen moeten uit.
Wat is het mooi binnen, prachtige glas in lood ramen van allerlei bijbelse voorstellingen. We komen ook in het heilige gedeelte waar de tronen staan waar Haile Selassie en zijn vrouw op zaten als ze in de kerk waren, helemaal vooraan, de mensen in de kerk konden hen niet zien zitten. De zetels hebben natuurlijk leeuwenkoppen en zijn van rood fluweel en mooi houtsnijwerk.
Een vertrek verder staan 2 grote tombes, hier liggen Haile Selassi en zijn vrouw, we zijn helemaal verbaasd dat we hier zomaar mogen lopen, de tombes fotograferen en aanraken, terwijl je de paleizen in de stad niet eens vanuit de verte op de foto mag zetten.
Het is echt prachtig in deze Kathedraal, zulke mooie tekeningen en een prachtig plafond met allerlei voorstellingen, zoals het einde van de oorlog met Italië.
Rond de kerk ook een prachtig kerkhof, waar ook Italiaanse oorlogsslachtoffers liggen. Er is zelfs een begrafenis gaande, de jongens roepen al "you come", ik wil wel graag maar het gaat me toch te ver...
Er is ook nog een museum, met oude bijbels, kronen van Haile de 1e, zilver, parasols, foto's, kleding voor ceremonie en er liggen zelfs de Olympische medailles behaald door Ethiopiërs in Athene 2004. Heel interessant allemaal en de beetje moeilijk engels sprekende gids praat ons er in now-time doorheen, niks geen langdradige verhalen en jaartallen.
Hij moet natuurlijk ook weer een fooi.
Buiten gekomen lopen we nog naar achteren waar een nog prachtigere kerk staat in, net zoals gisteren, een soort stoepavorm. Rondom zitten en staan weer allemaal mensen te bidden en te zingen. De jongens beginnen ook mee te zingen, klinkt echt prachtig.
Daarna op naar huis, het oudste jongentje riep al steeds "you come see my home", en ja hoor we moeten mee naar zijn huis. We gaan van de hoofdweg een hele stijle rij stenen naar beneden en komen echt in een soort krottenwijk. De kleine rent al vooruit en als we op het erf aankomen worden we hartelijk begroet door moeder en oma, we moeten het huis in, het is er erg donker. Van binnen ziet 't er een stuk beter uit als van buiten, we komen binnen via de slaapkamer met echt bed, lopen door en komen in een woonkamer terecht. Er staat een prachtige vitrinekast, een bankstel waar wij op gaan zitten en meteen zover wegzakken dat 't moeilijk is om ooit weer op te staan. Tegenover ons staat ook nog een bankje, een tv en radio een mooi klokje, een peertje aan het plafond. Even later komen er nog 2 mannen binnen, broers van onze kleine vriend....die glundert ondertussen van top tot teen en ik krijg zo'n gevoel dat hij wel eens vaker buitenlanders mee naar huis neemt, want moeder wordt er niet anders van.
En dan is 't "koffie?"....en dan moet je wel ja zeggen. Daar zitten we dan zomaar in een echte koffieceremonie. Ik had er over gelezen in m'n boekje, het is een eer daarvoor uitgenodigd te worden. Wij vrezen wel 't ergste na de koffie bij het ontbijt...maar besluiten het te ondergaan. Het is inderdaad een heel ritueel, het begint met een prachtig tafeltje neerzetten, de zondagse kopjes komen uit de vitrinekast, een schaaltje met koffiebonen staan naast het tafeltje. Er is een zwarte pot, er komt water in een plastic teiltje voorbij, er wordt een vuurtje gestookt onder de pot en daar worden de eerst nog groene bonen op geroosterd. Dat duurt best lang, we doden de tijd met foto's maken, zij vinden dit weer prachtig en willen elke foto zien. Het kleine jongentje weet inmiddels al precies hoe mijn camera werkt en gaat de kamer rond om de foto's te laten bekijken en zelf foto's te maken, ze moeten vreselijk lachen om zichzelf of vinden zichzelf prachtig. Willen ook graag de foto's hebben....maar ja, ze hebben geen email. Misschien kunnen we nog ergens een kleurenprinter vinden deze week.
Als de bonen klaar zijn wordt het schoteltje met gebrande bonen onder onze neus gehouden, het ruikt heel sterk en ze moeten lachen om onze reactie. Er wordt ook nog wierook aangestoken. Daarna een heel ritueel met water in de pot en wat van kopje in kopje over gaat...waarom...en dan komen de bonen gemalen terug en wordt in de koffiepot gegleden. En dan krijgen we eerst nog een stukje droog wit brood en dan komt de koffie, met de suikerpot erachteraan. We vrezen het ergste bij de 1e slok, maar het is heerlijk!! Nog nooit zulke lekkere koffie gedronken. Ze zitten te wachten tot we 't op hebben, er komt dan meteen een tweede kopje. We leren ze nog het woord "lekker" en ze liggen weer slap van de lach. Inmiddels zijn er ook steeds meer mensen binnengekomen en die moeten ook allemaal op de foto. Er is een oude vrouw met een prachtig koppie bijgekomen, ze heeft kiespijn en vertrekt steeds haar hoofd van de pijn. M'n kleine vriend wil nog met me op de foto en kruipt me helemaal aan, wang tegen wang, zo nu en dan kijkt ie me ook weer even aan met een grote smile, z'n vriendje ook trouwens, die heeft een nog mooiere smile.
Na het koffieritueel en het afscheid (ze zeggen hier vaak ciao als afscheid, de italianen hebben hier dingen achtergelaten...) brengen de jongens ons terug naar het hotel. Ik ren snel naar boven om voor de jongens pennen te halen en gelukkig heb ik ook wat Delfts blauwe porseleinen doosjes met molentjes meegenomen van thuis. Vanaf vandaag staat er dan ook een "Hollandse molen" in moeders haar vitrinekast in de krottenwijk van Addis Abeba.
De jongens nemen afscheid met "hasta manana". Ik ben benieuwd of we ze nog terugzien, heb zo'n idee van wel.
Wij gaan op het terras bijkomen van de avonturen. Daarna ook meteen eten en na het eten nog een klein wandelingetje naar de buurtsuper voor "woeha"= water.
We ontdekken ook nog een betere buurtsuper, zo'n beetje een winkelcentrum vergeleken bij het hutje met golfplaat die wel al kenden. Hier is van alles te koop, handig om te weten. Er is zelfs een hele alcoholafdeling, van Zuid-Afrikaanse wijn tot whisky en ineens zie ik Ouzo, gebotteld in Addis Abeba, dat maken ze hier ook. De supermarktman verteld me de prijs en als ik de fles terugbreng krijg ik weer 50 birr terug, een regel van de overheid verteld ie over dit statiegeld gebeuren!
De Marlboro kost 26,50 birr (100 birr is ongeveer 7 euro), een pilsje op het terras kost 10 birr. Het leven is hier niet duur.
Daarna douchen en nog even computeren op m'n minilaptopje. Morgen echt aan het werk! Ik heb de ober gevraagd of we vanavond niet alvast ontbijt konden bestellen, het duurt altijd een eeuwigheid voor dat klaar is, wat betekent dat je er wel een uur vooruit moet trekken. Hij zegt dat 't ontbijt nu morgenochtend om half 8 klaar staat....ik ben benieuwd! Welterusten.
Maandag 15 februari:
Een nieuwe dag, en weer zwaarbewolkt en in de wind zelfs fris, maar beter dan sneeuw! (het ontbijt is gelukt trouwens, keurig op tijd klaar!)
We werden opgehaald om half 9 door onze Tamru en mister Getu. Op naar de klaslokalen om de bestanden die we hebben meegenomen op de computers te zetten. Dat viel nog niet mee, bij mij kwamen er steeds mensen binnenlopen, gingen gewoon op computers zitten werken die ik nodig had. De ene computer is ook sneller in kopiëren van de bestanden en installeren dan de andere. Om 12.00 uur had ik 8 computers gereed voor de lessen. Joop kwam inmiddels ook binnenwandelen. We worden teruggebracht naar het hotel en kunnen hier even relaxen op het terras met een frisje en een muffin en ik had een soort tompouce, best lekker. Om half 2 worden we opgehaald om naar Ami’s leslokaal te gaan,dit ligt zo’n 20 km buiten de stad, mooi ritje wel even. We hebben mister Habebe (ofzo) aan boord, hij heeft hele verhalen over de regering en vraagt ons de hemd van het lijf.
We komen aan bij Ami haar school en zien haar eerst in actie tijdens een computertraining, ook hier 12 werkende computers. Ami trekt er zowaar een witte doktersjas bij aan, hahaha zouden wij dat morgen ook moeten?
Ze leert 12 studenten om het toetsenbord te bedienen, ze doet dit zonder dat de computers aan zijn trouwens. Daarna krijgen we de braillebibliotheek te zien, dit is erg klein, er zijn boeken over de geschiedenis van de computer….er staat ook een fax klaar, maar er is nog geen telefoonaansluiting. Er schijnt ook een brailleprinter te komen, maar wanneer, er staan wel heel veel dozen braillepapier, hieraan is geen gebrek vertellen ze.
Daarna mogen we mee naar de hele kleine kinderen, er zijn vooral kinderen van hele arme mensen, zowel met een handicap als zonder. Er zijn blinde kindertjes, maar ook dove en we zien ook een paar jongentjes met Down, maar de meeste kinderen zijn alleen maar heel arm.
Ze wachten ons op in de schoolbanken, wat zijn ze lief….ze zingen een liedje voor ons en er wordt ons verteld dat álle kinderen gebarentaal leren, dat is wel erg goed!
Ze showen ook de gebaren die ze al kennen. De juf heeft ook een witte jas aan. Een aantal kindertjes moeten erg om ons giechelen en hebben moeite stil te zitten nu. Als we ook nog de camera’s erbij halen wordt het helemaal mooi.
Het zijn stuk voor stuk prachtige koppies, de ene nog mooier dan de ander. Er is veel verschil in huidskleur trouwens, dat valt me op straat ook steeds op!
Als we weer naar buiten lopen zwaaien ze allemaal. Buiten lopen Joop en ik om het gebouw heen en daar zijn nog meer lokaaltjes voor de kleintjes. Als ze ons zien mogen ze naar buiten en voor we het weten zijn we omringd door tientallen kindertjes, ik geef één een handje en dan willen ze allemaal, wat een drukte ineens.
Als ik begin met foto’s worden ze wild, ze willen er allemaal op, maar doordat ze beginnen te dringen en te duwen wordt dat erg moeilijk, ze willen hun foto zien en mijn schermpje is vies van alle vingertjes erop. Ze trekken aan m’n kleren en aan m’n tas. Sommige willen je alleen maar even aanraken. Dat gebeurd op straat ook wel eens dat je langs een groepje kinderen in schooluniform loopt en eentje je snel even aanraakt.
Het is geweldig al die kinderen, sommige rennen nog achter de auto aan als we weer wegrijden en allemaal zwaaien natuurlijk. Dan komen we bij een nieuwe poort aan, elk gebouw of huis wordt omringd door muren, of soms stukken golfplaat, ze noemen 't ook een compound en zo ziet 't er ook uit. Achter deze poort ligt een prachtig huis met een veranda en we zijn thuis beland bij mister Habebe (ofzo) een staffmember van de Dir stichting. We worden verwelkomd door zijn vrouw en kleine zoontje. We krijgen een koffieceremonie!! We hebben gelukkig niet verteld dat we dit gisteren al meegemaakt hebben. Hier in dit huis ziet 't er heel anders uit dan gisteren, wat een luxe vergeleken bij gisteren. Er is een mevrouw in traditionele klederdracht en het vuurtje en tafeltje met de kopjes staat al klaar. Ik maak weer veel foto's, ditmaal staat ook alles uitgestald op een soort gras wat op de grond ligt. Ik denk dat de mevrouw speciaal is ingehuurd om de ceremonie te houden. Er is ook weer wierook en ditmaal staat er ook een grote schaal popcorn klaar, dat schijnt er ook echt bij te horen, maar kon de familie van gisteren vast niet betalen.
We praten en praten en worden steeds meer moe van het gebrekkige engels verstaan en zelf van alles weer te bedenken om te vragen en te vertellen. Ami en Tamru zijn ook aanwezig en ik vind het mooi dat Tamru ook in alles meedeelt.
We krijgen ineens een bord pasta in handen gedrukt, pasta met patat er doorheen, het was best lekker. Er staan ook stukjes heel droog brood en ik maak me zorgen om niet te kruimelen op de brandschone vloer.
Inmiddels komen de andere 2 zoontjes thuis uit school, de ene heeft een papieren rozet op met "outstanding student" erop! We eten en daarna komt de koffie, net als gisteren 2 rondes (officieel is het volgens mijn boekje 3 rondes)
We worden steeds meer moe van het praten en zij gelukkig ook dus komen we na 2 rondes zover dat we richting auto gaan, Ami gaat ook mee terug. We hebben wel leuke gesprekken gehad over trouwen (Ami kan elk moment een aanzoek verwachten van haar vriendje), scheiden, geloof, ons werk natuurlijk en over je rijbewijs halen, we zijn heel wat wijzer geworden over hoe alles in z'n werk gaat in Ethiopië.
We zetten Ami ergens voor in de stad af en rijden in een drukke avondspits terug met Tamru.
Dan moeten we eerst bijkomen op het terras, als de stroom uitvalt bestellen we nog maar eentje, douchen lukt nu toch niet. We raken nog aan de praat met een Texaanse wetenschapper die net terug is van 35 dagen veldwerk tegen de grens van Sudan. Het is een leuk gesprek, als de stroom terug is eten we nog een bordje patat, dat smaakt prima! Daarna douchen en slapen.
Dinsdag 15 februari, om twintig voor 9 zijn mister Getu en Tamru weer present, eerder stopte er al een auto en kwam er een vrouw op ons af of ik alvast met hen mee wilde rijden naar de IDPDA, de plek waar ik les geef, maar Joop keek erg bedenkelijk en was bang dat Tamru niet kwam en dat hij dan alleen zou staan, dus ook maar op Tamru z'n blauw met witte Lada gewacht.
Bij school aangekomen zijn de eerste studenten al present. Mister Getu houdt natuurlijk een verhaaltje, maar niet zolang deze keer. Ik stel me voor en doe een rondje voorstellen met de studenten, maar daar komt niet zoveel uit en ik merk al meteen dat het engels een probleem gaat worden.
Het niveau tussen de studenten is erg groot en het is dan ook lastig lesgeven, maar het ging vanochtend best goed. De tijd vloog om en even later mochten Joop (die inmiddels naar mijn school was gelopen) en ik zomaar zelf naar het hotel lopen voor de lunch. Dat is heerlijk om even een stukje te wandelen zonder steeds engels te moeten praten.
We kennen al helemaal de weg, bij de geit links (haha) bij de schuur rechts (alles lijkt op een schuur), we komen een aantal scholen en klinieken tegen op de route van en naar hotel en een vuilnisverzamelplaats. Ze hebben hier trouwens alleen maar vuilnisvrouwen, met hele grote handschoenen en hoeden van stro.
Op het terras van het hotel even bijkomen en ervaringen uitwisselen. Het is net als in Nederland, je hebt slimme studenten, studenten die 't nooit zullen leren, hele aardige en ook hele vervelende, net als thuis bij Visio dus.
Na de lunch lopen we terug voor de 2e shift, deze is bij mij een stuk lastiger, er zit zelfs een blinde jongen bij die niet eens kan typen, ik moet hem bij alles helpen, terwijl er ook een aantal vergevorderden bij zitten en die zitten ondertussen allemaal vragen te stellen en willen steeds verder gaan. Ik besluit dan ook om de jongen maar niet steeds meer te helpen want het schiet niet op zo. Ik beloof hem morgen meer te ondersteunen, dan zet ik de anderen wel aan het werk met andere dingen die ze zelf kunnen doen. Deze dagen heetten voor trainen van trainers te zijn, maar voor een aantal is het zowat de eerste kennismaking met de computer....niet helemaal het doel dus.....
Om 4 uur heb ik bijna geen stem meer over, we krijgen ook ineens niks meer te drinken, morgen water meenemen.
Ik doe nog een poging om op school op het internet te komen, het is een heel gedoe, kabel in de computer, inbellen en weer inbellen en ja hoor verbinding maar dan wordt er bij de eerste de beste poging om op weebly te komen voor m'n blog een wachtwoord gevraagd van de administrator, niemand weet 't wachtwoord, er wordt gebeld en even later komt er een meisje die 't wachtwoord weet. Ik zit ongeveer een kwartier te wachten tot de site geopend is en besluit 't dan maar te laten.
Mijn dagboek is dus moeilijk te plaatsen vanaf hier.
Ik kan trouwens ook sms-en! Mooi voor heit en mem. Joop kan ze wel ontvangen maar niet versturen, ook weer raar. Zijn wekker op de telefoon doet ook raar, dus moet ik elke morgen eerst in nachthemd over de gang om bij hem op de deur te kloppen. Soms lopen er al mensen die heel raar kijken...
Joop verbaasd zich volgens mij over wat ik allemaal bij me heb, de huisapotheek en dompelaar, thee, koffie.....ik ben er blij mee, de thee smaakt hier naar Groninger koek en de koffie (behalve bij een ceremonie) is echt niet te drinken.
Na zo'n dag lesgeven ben je wel doodmoe en na een bord spaghetti lig ik dan ook al om half 9 in bed, met de laptop, zo nog even nadenken over de les van morgen.
Hoe is 't met de Nederlandse medailles in Vancouver?? Doet Sven het goed? En hebben jullie nog steeds sneeuw? We hebben hier wel BBC World, weten wel van het bobslee ongeluk en de treinen in Brussel.
Woensdag 16 februari, 8 uur ontbijt, het was weer klaar, alleen kreeg Joop thee in een koffiepot en ik alleen water, geen theezakje..
Om half 9 zelf richting onze "scholen", maar we liepen nog maar 600 meter ofzo en daar waren de mensen "mijn school" alweer, ze zagen ons lopen en een lift konden we natuurlijk niet weigeren. Het is trouwens wel een heel aardig echtpaar. Hij is blind en één of andere headofficer op mijn school (zit 's middags ook in mijn klasje en ik word erg zenuwachtig van hem) zij is echt heel aardig.
Op school aangekomen weer aan de slag, ik heb ze vandaag laten kennismaken met de gratis software die beschikbaar is, zowel vergroting als spraak.
Om 11.00 uur kwam mister Getu met Tamru natuurlijk en z'n secretaresse Martha, op naar het kantoor van DIR, we moesten verschijnen bij de kassier, we krijgen nieuw zakgeld! We ontmoeten ook een nederlandse jongen die hier iets met de financien van het project voor sport van Annemarie doet. Hij geeft wat tips over waar we kunnen gaan eten 's avonds. Maar als wij terug zijn bij het hotel zijn we meestal zo bekaf, we storten neer op het terras, drinken wat, gaan douchen en dan maar weer eten in het hotel.
We hebben ook nog een ontmoeting met de hoofddirecteur, dat vind ik echt een heel aardige en mooie man, hij straalt zo'n rust uit en je wordt kalm alleen al door zijn uitstraling.
Ze stellen voor om volgende week een evaluatievergadering te hebben met alle staff-members, ze zijn benieuwd naar onze ervaringen, daar moeten Joop en ik nog wel een voorvergadering over hebben......ze stellen voor om naar een restaurant te gaan met Ethiopische zang en dans, wij vinden alles goed. Dit betekent misschien dat we niet volgende week donderdag de hele dag afscheid hoeven te nemen van allerlei mensen, maar nog wat tijd voor onszelf hebben voordat we het vliegtuig in moeten.
Daarna naar het hotel, nog even tijd voor een cakeje, daarna lopend terug naar "school", ik raak aan de praat met 2 kleine schoolmeisjes in uniform, ze willen graag op de foto en als Joop ter plekke is, die is bij de geit links al op zijn school, brengen deze meisjes me nog helemaal naar mijn plek. Ze vragen ook wat ik daar moet en natuurlijk vragen ze mijn naam, onderweg treffen we nog oudere schoolmeisjes, ook zij vragen mijn naam. Ik heb inmiddels een Ethiopische naam gekregen die ik steeds vergeet, maar de naam betekent: diamant. Dus als ik ze vertel dat ik diamant heet, weten zij meteen de Ethiopische naam te vertellen. Ik heb 't nu opgeschreven, mijn studenten noemen me ook liever bij m'n Ethiopische naam trouwens. Ik vind het prima, heb 's middags 1 student die steeds keihard "Tanja help me" roept, daar ben ik nu vanaf, Almaz klint veel beter.
Na de les moeten we nog naar de Universiteit om daar het ICT lokaal te zien en mensen te ontmoeten. Ze hebben hier slechts 8 computers en 200 leerlingen met een visuele beperking. Ze hebben wel 2 splinternieuwe brailleprinters en een scanner, maar niks werkt omdat ze niet de juiste kabels erbij geleverd hebben gekregen uit Zweden, triest dat 't zo moet. Helaas kunnen wij er ook niks aan doen. Getu en die mevrouw van de Universiteit hebben elkaar ook nog niet eerder ontmoet en besluiten te gaan samenwerken, dat is natuurlijk geweldig. Mooi dat ons bezoek hier daarvoor heeft gezorgd! Ik heb wel een systeembeheerder van de Universiteit in mijn ochtendklasje, een slimme jongen, die kan heel wat betekenen voor de studenten die hij van plan is te gaan trainen.
Het is trouwens heel hard gaan regenen, al vanaf 3 uur, ik kon me niet meer verstaanbaar maken in het klaslokaal met golfplaat, dus de studenten de headsets opgezet, lekker rustig.
Na het bezoek aan de Universiteit terug naar het hotel, ik spreek alvast met Tamru af dat we zaterdagmorgen om 10.00 uur naar de Entotoheuvels gaan. Getu en Martha gaan met ons mee het terras op om te gaan emailen in onze internetkamer.
Wij halen eerst truien en ik zelfs de wintersjaal om, koud is 't. We zien Martha voorbij komen, ze brengt Getu onder de paraplu naar de taxi en komt daarna terug, ze moet blijven om de email af te maken, het internet is dus weer heel langzaam. Ik was 't ook nog van plan maar laat maar.....Martha moet daarna door de regen maar thuis zien te komen....
Ik neem een hete douche, doe lange mouwen en sokken aan, we eten een hamburger met patat, erg lekker, nog een eindje wandelen en slapen maar weer! Elke morgen ben ik rond 5 uur al wakker, het lukt maar nooit te slapen tot de wekker. Joop is gelukkig al naar de buurtsuper geweest voor water, nog even verhaaltje typen, foto's kijken en slapen, morgen zet ik de studenten aan de daisy's binnen Jaws, hopelijk vinden ze 't interessant.
Ligt er nog steeds sneeuw? Ik hoop zo dat 't volgende week vrijdag weg is.........
Oh ja, we moeten zondag ook weer op visite, een koffieceremonie bij Ami thuis deze keer! Maar eerst zaterdag een dagje vrij voor onszelf, ik denk dat we daar na nog 2 lesdagen wel aan toe zijn!!
Donderdag 17 februari: 8 uur ontbijt, zwaarbewolkt, lopend naar school, ik met winterjas aan.....koud...natuurlijk halverwege weer opgepikt door de aardige mevrouw.
Leuke les, ging goed, daarna andere route gelopen naar hotel voor onze lunch, een cakeje met cola. Iets eerder naar school om onderweg nog foto's te maken van de "brillenstraat", een straat vol optiekwinkels, en natuurlijk weer veel schoolkinderen die op de foto willen. Bij mijn poort tref ik al een student, ik begeleid hem naar binnen. Nog snel een sigaretje, komt de aardige mw. eraan, ik mag niet meer roken binnen de poort, er zijn klachten over gekomen van de Landlord, die zijn erg gelovig en in hun geloof mag een vrouw niet roken.....ik wou steeds vaker dat ik niet rookte, wat een gedoe hier.
Na de les alleen terug naar het hotel, Joop wil graag meteen na school gaan hardlopen, ik Internetten, ik zit een half uur te wachten tot mijn Weeblysite me laat inloggen, dan gebeurd er weer een half uur niks en ik besluit te stoppen.Ik hoop dit verhaal in het weekend te kunnen plaatsen. Wat een drama dat Internet, het is een wonder dat we ooit een email van Ami hebben ontvangen bedenken we...
Om half 7 komt mister Mulugetu voorrijden, we drinken eerst iets op het terras en dan richting het Top Vieuw restaurant, erg mooi uitzicht op alle lichtjes in de stad. Mulugeta kwam vanmiddag ineens binnenwandelen in mijn klas en nodigde ons uit. Met hem hadden we ons sollicitatiegesprek.
Er is een hele club van DIR in het restaurant, van het sportproject van DIR, o.a. Annemarie die we op het vliegveld troffen en de chauffeur die ons ophaalde van het vliegveld, dit is alweer een week geleden, ongelofelijk. We eten heerlijke lasagne en kletsen met de mensen van dat project, er is ook een Fries bij.
Na het feestje worden we thuisgebracht door het sportbusje met keiharde muziek en allemaal jonge studenten aan boord, we voelen ons oud.
In het hotel van schrik nog maar wat drinken, onze ober had ons al gemist. Als we naar bed willen gaan komt er nog een super enthousiaste Nederlander binnen, of we nog wat drinken.....hij komt hier elke maand en doet in agrarische adviezen. We treffen hem morgen vast wel weer, hij wil wel praten...maar wij zijn zo moe. Morgen weer een schooldag....
We kijken uit naar het weekend, maar morgen na de les weer eens een meeting met Getu en Mischa over afgelopen week....is dat leuk?
Zaterdag ook druk, eerst met Tamru de heuvels in en Mulugeta heeft ook nog allerlei plannen, we hopen stiekem dat 't niks wordt, hij wil ons mee uit eten met het bestuur van DIR die morgen aankomen uit Nederland en we moeten ook nog naar 2 internaten voor blinde mensen, hij vind dat we onze afspraak met Ami maar af moeten zeggen....ik vind dat eigenlijk onfatsoenlijk. De mannen hier zijn wel erg neerbuigend naar vrouwen toe, zij moeten altijd op de achtergrond hun ding doen was me al vaker opgevallen. Nou weer een dag om, we zien morgen wel hoe 't loopt. We werden trouwens ook nog morgen na het werk uitgenodigd op het sportkantoor voor een koffieceremonie.............help.... we kunnen niet alles tegelijk. Ik hoop dat 't Internet dit weekend eens meewerkt want jullie zullen wel denken wanneer komt er eens wat nieuws op die site. Ik voel me onderhand wel een beetje onthand zonder Internet hoor, wat hebben wij 't luxe!
Vrijdag 18 februari, 8 uur ontbijt, we hebben 't brood bijna op als we vragen waar de koffie en thee blijft...ojee het stond koud te worden naast de tv, de ober geeft de oberin de schuld....
Halverwege school worden we weer ingehaald door de aardige mevrouw van mijn school, zonder haar man, die heeft alweer een meeting, ze "meeten" wat af hier. Ik ben in de hoop hem 's middags niet in mijn klas te hebben, maar helaas het is een halve dag meeting...
Lesgeven gaat goed, dan Joop ophalen voor de dagelijkse cola met cake tussen de middag, heerlijk in de zon deze keer, stralend weer.
Dan weer les, in de break wordt me de liefde betoond door de chauffeur van Mischa, hij wil zaterdag op bezoek komen in het hotel, voor een biertje en I Love you so much, ik wimpel het vriendelijk af, we hebben een staffmeeting Joop en ik vertel ik hem.....dat is hier niet raar om te hebben, dus hij gelooft het!
Na de les hoost het weer van de regen, dus belt mister Getu, we kunnen nu natuurlijk niet lopen. Mischa had me al een lift aangeboden, dus vertel ik dat aan Getu, die begint over de meeting van vanavond, het schema is natuurlijk verandert, het wordt nu half 6, ik probeer 'm naar 6 uur te praten, maar nee half 6 moet 't gebeuren.
Als Mischa en ik naar buiten lopen komt Tamru op me af, ik moet toch met hem mee in de auto en ja hoor Getu is er ook, hij belt me terwijl hij in het gebouw was....het is niet te geloven met die mensen. We halen Joop op en dan snel onder de douche en schone kleren aan. Ik kleef altijd van top tot teen na een les, vooral ook omdat alle studenten me 3x kussen op de wang, zowel de mannen als de vrouwen nu. Na de douche een snel drankje op het terras en we zitten braaf om half 6 klaar. Maar pas om kwart over 6 zien we Mischa en chauffeur voorrijden, Getu is ziek! (smoesjes denken we).
We rijden naar een soort oostblokflat meer in het noorden van de stad en moeten een heleboel trappen op, we hebben al een vermoeden en ja hoor we komen thuis aan bij Mischa, en de vloer ligt bezaaid met gras, alweer een koffieceremonie........(is 't ondankbaar als die ons inmiddels de neus uitkomen...??) we zijn zo moe van al het lesgeven en gebrekkige engels en nu moeten we nog een hele avond. Maar z'n dochtertje en zuster zijn er ook (zij zit in mijn middagklasje). We ondergaan weer het bonen branden, de geur opsnuiven en maar zeggen hoe geweldig we 't vinden. We krijgen er deze keer ook bier bij, meteen 2 flessen tegelijk voor onze neus en hij verteld dat hij 12 biertjes heeft gekocht die op moeten....oh nee he? De popcorn komt weer langs en er komt een soort afhaalober langs om onze bestelling op te nemen voor het eten, joepie er is pizza!! We praten en praten, Mischa blijkt heel christelijk te zijn en preekt als een dominee, hij is b.v. dankbaar dat hij blind is geworden...
Dan komt de pizza, een gigantisch grote voor ons beide één. Zij eten de pannenkoeken die naar afwasmiddel smaken. We eten en praten en drinken en dan komen er nog 3 rondes koffie, ik slaap echt nooit weer vanavond. Het duurt even voor ik door heb dat er een vrouw in de keuken is, ik vermoedde 't al maar dan verteld Mischa ook dat hij een "servant" (bediende) in huis heeft, 24 uren per dag, waar slaapt zij dan?? Ik zie 2 bedden staan, voor het dochtertje en Mischa. De vrouw blijft de hele avond in de keuken staan, er is geen stoel of krukje ofzo.....hoe christelijk ben je dan, als je zo met je mensen omgaat. Mischa praat maar over hoe goed hij voor mensen is en wil zijn, zoiets is dan onbegrijpelijk toch?
Het dochtertje leest ons verhaaltjes voor (ze is erg slim voor haar 7 jaar, ze leest een verhaaltje in het Amhaars en vertaald 't voor ons in het Engels) en maakt foto's met mijn toestel van heel veel dingen zoals de plaatjes in haar boek, lang leve de digitale camera, ik kan ze weer wissen.
Dan vertellen we voorzichtig hoe moe we zijn en dalen in het donker alle trappen weer af, de chauffeur grijpt z'n kans om mij te begeleiden...gelukkig geen zoenen meer vanavond, ik heb al gedouched. We rijden richting hotel en de auto maakt steeds meer rare geluiden, de zuster en chauffeur stappen uit en wij moeten anders gaan zitten in de auto voor de balans, we zijn aan één kant door de veren gegaan. Joop en ik hebben ondertussen zwaar de slappe lach. We gaan ook nog tanken en zien een pomp met kerosine, we zien al helemaal een vliegtuig aan komen rijden om te tanken, maar de zuster vertelt dat dit voor thuisgebruik is, voor het koken. (een liter normale benzine kost maar 12,30, niet te geloven)
Als wij de lollypopsong beginnen te zingen (teveel bier...) dan komt de radio aan op muziek speciaal voor de vastentijd, waren we maar nooit over muziek begonnen.
Langzaam aan zien we bekende dingen en even later zijn we bij het hotel waar we nogmaals uitgebreid bedanken voor de leuke avond en het eten en drinken. We klimmen nog steeds in slappe lach omhoog, bestellen het ontbijt voor 9 uur bij onze favoriete ober, die alweer een avond niks te doen heeft gehad omdat wij uit eten waren.
Dan naar bed en nog even dit verhaaltje typen, nu lekker slapen, gelukkig morgen weekend!! Hopelijk laten ze ons morgen met rust, zondag moeten we ook alweer op visite.
Morgenochtend om 10.00 uur komt Tamru voor onze rit naar de heuvels, waarvan de sportmensen van gisteren vertelden dat 't eigenlijk onmogelijk is om met een Lada taxi boven te komen.....volgens Tamru is 't geen probleem, we zullen zien morgen, ik ben benieuwd!
Zaterdag 20 februari, lekker uitslapen, maar om 6 uur klaarwakker. Om 9 uur ontbijt, het eerste wat we zien op BBC World is Balkenende, ons kabinet is gevallen......nou ja...
Om tien uur braaf buiten voor Tamru, maar die komt om half 11 pas, ondertussen wel met ons vriendje van vorige week zondag aan de praat. Hij en z'n vriendje gaan schoenenpoetsen op straat vandaag. Wij gaan naar de Entoto heuvels, de Lada haalt het best goed, onderweg allemaal zwaar beladen ezeltjes met hout en bladeren van de eucalyptusbomen uit de heuvels, ook vrouwen zwaarbeladen met breeduit hout op de rug. Bovenaan gekomen staat de kerk waar keizer Menelik II gekroond is en het paleis waar hij heeft gewoond en een klein museum. Een gids in een witte doktersjas leidt ons rond in rap tempo, ook een mooi uitzicht over Addis Abeba. Het paleis is in oude staat qua vloer en plafond, leuk om te zien. We lopen een rondje om de kerk en gaan nog in het museum, erg mooi allemaal en veel toeristen hier.
Daarna buiten het terrein nog een stukje lopen, er is een klein dorpje en overal lopen ezeltjes en geiten zomaar los rond. Op de weg terug zien we "lege" ezeltjes op weg terug naar boven. Tamru zet ons beneden af bij de hoofdingang van de Universiteit en we lopen over de campus, een prachtige tuin en mooie gebouwen, dit was vroeger ook een paleis van de keizer.
Daarna op het terras met sprite en cola, we bestellen ook 1 pizza, maar die moet nog komen...
Daarna op zoek naar winkeltjes, Joop wil graag een trainingsjasje met Ethiopië achterop, maar niet te vinden. We zien wel van alles onderweg en maken foto's. Daarna naar het Nationaal Museum, best leuk, hier is normaal ook Lucy, een skelet van 3,2 miljoen jaar oud van een volwassen vrouw maar ze is heel klein. De echte Lucy is op het ogenblik in Amerika, bij de wetenschappers uit ons hotel, we zien wel een replica. De tentoonstelling over de groei van de mens door miljoenen jaren heen is wel heel interessant. We lachen ons slap om een grote groep Chinezen, hun gids verontschuldigd zich zelfs tegenover ons over hun gedrag.
Buiten eerst wat drinken op een terrasje, daarna door de brillenstraat richting hotel, onderweg nog een echte Ethiopische koffiepot gekocht, bij een winkeltje dichtbij mijn schooltje. Op het terras van het hotel wat drinken, even water halen in de buurtsuper. Eten in het hotel en weer lachen om de ober die weer van alles vergeet natuurlijk.
Daarna douchen, verhaaltje schrijven en foto's op de laptop en slapen, ik ben erg moe. Morgenochtend na het ontbijt eens weer proberen dit op Internet te krijgen. Dat is ook de laatste keer dat ik een poging doe, de rest komt thuis wel hoor. Hopelijk is 't Internet niet zo traag. Morgen wil ik ook nog een keer naar de mooie kerk op loopafstand en daarna moeten we op koffieceremonie bij Ami. Vandaag hebben ze ons gelukkig met rust gelaten. Er was ook een meeting van de staff en er moest opnieuw gestemd worden over wie de voorzitter wordt, Getu is 't nu. Hopelijk wordt hij herkozen anders is hij volgende week vast niet meer zo vrolijk.
We hebben gisteren trouwens Mischa geleerd hoe hij moet groeten in het Nederlands en Fries, hij zegt nu "goedendag" (hahaha, wie zegt dat nou nog bij ons) en "goeie"....
De tweede werkweek en laatste dag:
Zondag 21 februari: Voor het eerst wakker van de wekker! Heerlijk geslapen dus. 9 uur ontbijt, daarna Internetten en dat ging zowaar een beetje goed. Joop ging hardlopen. dat ging ook goed. Daarna heerlijk op het terras boven gezeten in de zon, je hebt er geen erg in maar je verbrand erg snel, dus nu zere rode neus. Meneer Mulugeto komt ineens voorrijden, Joop herkent z'n auto en ja hoor daar is ie. Wel attent van hem, we lopen samen met hem naar een cafetaria die gerund wordt door mensen van DIR. We drinken een kop koffie en praten over van alles, natuurlijk vooral over de betekenis van ons bezoek. Naast de cafetaria is een winkeltje waar dingetjes gemaakt worden door blinde en dove mensen, een soort atelier Tast. We besluiten hier komende week nog wat te kopen. Daarna terug lopen naar het hotel en nemen afscheid van meneer Mulugeta en spreken af morgenavond samen met hem en het bestuur uit Nederland, die zijn hier, te gaan eten. Hij gaat dinsdag weer terug naar Nederland, hij woont in Amsterdam.
Daarna nog even relaxen in de zon op het terras (weer een stralende dag vandaag) en daarna trekken we de zondagse kleren aan voor de visite aan Ami.
Die staat keurig op tijd al op ons te wachten beneden, we rijden in haar auto naar haar huis, het is best ver rijden, ze is een voorzichtige rijder.
Bij haar huis aangekomen, een heel eind over een onverharde weg vanaf de hoofdweg, gaat de poort, na toeteren, voor ons open. Ze hebben een prachtige tuin met een eigen koffieboom, maar vandaag staat ie in bloei en krijgen we koffie van de markt vertelt ze. Er is ook een bananenboom, mandarijnen en advocado en zelfs een Fuchsia. Ze heeft een hele drukte gemaakt van ons bezoek, we eten injera (de pannenkoekjes die naar zeepsop smaken) en heeft allerlei lekkere hapjes.
Het echtpaar wat ons vaak 's ochtends oppikt met de auto komt ook op visite met hun 2 kinderen. Dat is best gezellig, zij spreken beter Engels dan Ami. Ami haar ouders wonen trouwens in Amerika, haar vriendje zit in Canada. Haar broer met wie ze woont is ergens op het platteland aan het werk. Er is een nichtje om haar te helpen met alles en we zien ook een bediende in de verte en een jongen die de poort voor ons opende.
Na het eten krijgen we een echt Ethiopisch wijntje, smaakte goed. Daarna verhuizen we naar buiten voor de koffieceremonie, we krijgen ook nog een groot stuk cake, we bedenken dat we vanavond niet hoeven te dineren. Ami verzorgd de ceremonie en doet 't heel goed, ook nu weer bonen roosteren etc.
Het is gezellig zo buiten, we zien ook hele grote vogels, ze lijken wel op ooievaars. Zij vertellen dat er veel grote vogels in de buurt zijn omdat er een slachthuis dichtbij is.
De kinderen vinden 't weer leuk om met onze camera's te spelen, het jongentje heet Halleluja en het meisje Amen....
Ze vragen weer van alles over Holland en over ons werk.
Later gaat het echtpaar weg, ze hebben nog een andere afspraak. Hij heeft ook rechten gestudeerd (zoals zoveel blinde mensen hier) en is officier van Justitie geweest en adviseur van verschillende burgemeesters van Addis. Joop en ik zeggen later nog dat we wel steeds in hoge kringen hier verkeren. De mensen die we ontmoet hebben zijn steeds afgestudeerd aan de Universiteit en bekleden allemaal hoge functies.
Wat dat betreft zijn we ook blij met het bezoek van vorige week zondag in de wijk beneden ons hotel bij gewone mensen thuis. Ook in Ami haar huis ziet 't er goed uit, met mooie bankstellen, een tv en computer.
We geven Ami de brailleleesregels die we meegenomen hebben uit Nederland, zij is de beste persoon om die te geven.
Daarna wisselen we adressen uit en trekt Ami de hoge hakken weer aan, alleen daarmee kan ze autorijden vertelt ze. Na verschillende keren afslaan van de motor gaan we op weg terug naar het hotel. We rijden o.a. door de Bole district, waar de rijken wonen, je ziet 't meteen aan de winkels en gebouwen. Haar nichtje rijdt mee en vertelt dat ze nog nooit in de buurt van ons hotel is geweest. Wij zitten trouwens dichtbij het centrum van de stad, redelijk ver van Bole (daar is 't vliegveld ook).
Het was weer een interessante dag, we drinken nog wat en gaan vroeg naar bed, morgen weer naar school!
Het was wel goed om weekend te hebben, zijn weer een beetje bijgekomen. Morgen wordt weer een drukke dag! Ami is trouwens een heel lief meisje, ze zag er ook zo mooi uit in haar traditionele klederdracht en hoge hakken, ze is zo sierlijk en slank en heeft prachtig haar. Joop ging graag met haar op de foto en was volgens mij heel blij dat hij ook eens 3 zoenen van haar kreeg.....ik krijg die elke dag bij start en einde van de les....
Dat begroeten hier heeft wel wat vind ik, alleen na een dag lesgeven en iedereen zoenen heb ik ook altijd wel zin in een douche. Ik denk dat 't ook niet een goed plan is om in Nederland alle klanten op deze manier te begroeten.
Maandag 22 februari: 8 uur ontbijt, dan richting school, geen lift vandaag, toch wel een eind lopen dan en maar net op tijd op school. Vandaag de 1e dag dat de trainers studenten gaan trainen, allemaal nieuwe gezichten dus. Het ging wonderwel en ik hoefde niet vaak in te grijpen. De trainers verzuchten wel dat 't makkelijker is om getraind te worden dan zelf te trainen en zijn na 2 uren bekaf. Ik haal Joop op en we gaan op het terras zitten bij de cafetaria van DIR. Ook nog wat dingetjes gekocht in het winkeltje daar, we schrikken wel van de prijzen...We brengen 't gekochte nog even terug naar het hotel en dan naar de klas terug. Ik begin dat laatste stukje alleen wandelen steeds leuker te vinden, al veel bekenden op de route, zowel winkeltjesmensen die zwaaien en steeds meer schoolkinderen die "Tina" roepen, al met heel veel gepraat intussen, grappig dat ze je naam onthouden en dan roepen. Het stukje hier om het hotel en school heen is net een dorp, iedereen kent je onderhand.
De middagklas ging ook goed, daar had ik niet veel verwachtingen van, de meeste trainers hebben zelf nl. nog training nodig. Dat blijkt ook wel als er studenten mee zijn gekomen die eigenlijk meer weten dan de trainers, maar samen maken ze er wat moois van, gedeeltelijk in het Engels maar ook in het Amhaars, dus moeilijk te volgen. Ze zijn allemaal heel tevreden en roepen allemaal dat ik langer moet blijven en wanneer ik weer kom. Ze informeren ook allemaal naar wat we het weekend hebben gedaan. Mijn "favoriete" leerling (maar niet echt..) heeft de nieuwe chairman van het bestuur meegenomen (ik noem hem zwarte Piet, daar lijkt hij zoveel op, op de echte die met onze echte sinterklaas is...) meneer Getu is dus zaterdag niet herkozen als chairman, dat zal een teleurstelling voor hem zijn. Hij zat trouwens in Joop z'n middagklas, maar die heeft hem niet gevraagd hoe 't zaterdag is gegaan.
Na de les alleen richting hotel gelopen (halverwege stopt de aardige mw. vandaag dus een lift terug), snel douchen en even uitpuffen, om half 6 klaarstaan, Mulugeta komt ons ophalen voor een kennismaking met het nederlandse bestuur.
Hij komt om kwart over 6 aanzetten met 2 ethiopische nederlandse meisjes, beide hebben in Nederland gestudeerd. We gaan eerst ergens koffie drinken en praten, dan op naar een Ethiopisch restaurant en daar is weer een hele grote groep aanwezig, alle sportmensen zijn er weer en het bestuur uit Nederland ook. We maken kennis met hen en groeten de sporters weer. Er zijn ook wat nieuwe mensen en het is heel gezellig. Meneer Getu, Martha (ziet er erg flitsend uit vanavond) en zelfs Tamru zijn er ook. We hebben een Ethiopisch buffet, dus weer de pannenkoekjes van teff (soort graansoort) met de hete sausjes, gelukkig zijn er wel vorken. We gaan ook even naar meneer Getu en vragen naar de verkiezingen van zaterdag, gelukkig is hij niet erg teleurgesteld, hij is nu general manager geworden en is daar ook blij mee. Wij snappen niet echt het verschil in functies trouwens.
Er is Ethiopische muziek en dans, erg leuk maar ook erg hard, moeten over de muziek heen schreeuwen. Op een gegeven moment gaan de sporters ook dansen. Later gaan ook de dansers van het podium het publiek in om met hen te dansen. Annemarie wijst naar mij en ja hoor, ik moet dansen. Het is heel moeilijk, je moet alleen met je schouders dansen en je heupen stilhouden, valt niet mee. Joop maakt foto's. Al met al is het een hele gezellige avond en komen we laat in bed voor onze doen. Meneer Getu ging al eerder weg en we hoorden hem vragen naar ons, dus snel overeind om dag te zeggen, hij begint meteen weer een heel verhaal over dat we woensdagavond samen gaan dineren als afscheid en evaluatievergadering hebben.... Mulugeta brengt ons weer thuis. Hij zou dinsdag naar huis, maar is zijn paspoort kwijt, grote kans dat we donderdag samen vliegen nu.
In het hotel nog even aan de bar om bij te komen en bij te kletsen met onze favoriete ober waar we nog een fotosessie mee hebben. Dan slapen.
Dinsdag 23 februari, 8 uur ontbijt, we zijn beide hees van gisteravond over de muziek heen schreeuwen. Mijn neus en voorhoofd zijn aan het vervellen ondertussen. Na het ontbijt naar school en halverwege weer een lift. De ochtendploeg waren er allemaal vroeg en begonnen meteen met de les. Alles verliep prima en de ochtend vliegt om. Dan Joop ophalen, één van zijn studenten wordt steeds gebracht door zijn moeder, zij nodigt ons uit voor koffie morgen tussen de middag, ojee.....zo'n ceremonie duurt altijd zo lang, maar we durven ook geen nee te zeggen, morgen maar duidelijk maken dat we wel weer op tijd op school moeten zijn....
Dan weer naar de cafetaria van DIR, de cola is op, dan maar koffie met melk, maar de melk is ook op, nou dan maar zwarte koffie met een stuk cake. Als ik omhoog kijk zie ik iets wat ik nog nooit eerder heb gezien een ronde kring rond de zon, een halo, echt heel apart, kreeg 't ook nog goed op de foto. Heel apart vond ik. De aardbeienverkoper van gisteren loopt ook weer rond en de meneer met de grote paarse wintermuts. De cafetaria is tegenover de Internationale school, middenin het gebouw staat een boom, ze hebben om die boom heen gebouwd. Gisteren liep hier trouwens ook een spiernaakte man op blote voeten rond, niemand die er van opkijkt, net als dat er zomaar mannen overal staan te wildplassen. Steek je een sigaret op, dan spreken ze er schande van......
Even later stopt de auto van onze leuke headdirector met het bestuur aan boord, we zitten samen op het terras, alweer Hollandse gezelligheid, zelfs met aardbeien erbij.
Wij lopen later weer richting school en gaan eerst nog wat winkeltjes af, we willen nog wat souvenirs kopen, goede zaken gedaan.
Op school aangekomen is er geen stroom, daar hebben we best geluk mee gehad, is niet vaak gebeurd. Ik ben net gestart met een Jawssneltoetsenquiz als de stroom er weer is, iedereen gaat meteen weer braaf aan de slag. Mischa is afwezig vanmiddag, zijn zus ook.....nog 1x en ze krijgen een boete voor No Show (hahaha).
De middag vliegt weer om en iedereen begint erover dat 't morgen de laatste les is, vinden ze niet leuk. Ik ben benieuwd hoe 't afscheid morgen zal verlopen met de trainers en de studenten. Een aantal zien we ook nog 's avonds omdat ze ook staffmember zijn. Mister Getu komt nog langs om de plannen van morgenavond te vertellen, ze pikken ons op om 6 uur bij het hotel en we gaan wederom Ethiopische eten met zang en dans. Ik vraag hem alvast te dans, ik ben benieuwd of hij dat zal doen......ik ben ook heel benieuwd wie er allemaal zullen zijn, volgens mij wordt de groep steeds groter, hij wil ook alweer het bestuur uit Nederland uitnodigen.
Na school haalt Joop mij op en ik neem hem mee naar het winkeltje van de vrouw van de Landlord (zij wonen op het terrein van de school, dezelfde compound), zij verkoopt mooie handgemaakte sjaals. Daarna lopen we nog helemaal naar de kraampjes aan het begin van de Entoto heuvels, dit was toch verder dan we dachten......wat een wandeling, maar ook wel lekker. Joop wil graag een trainingsjasje met Ethiopië achterop en dacht daar eentje gezien te hebben vanuit de taxi, maar helaas niet te vinden. Wel leuke kraampjes en heel druk op straat, hier ook weer de ezeltjes en de vrouwen met de bossen takken op hun rug. (de Nederlander in het hotel, die van de landbouwadviezen, noemt ze "takkenwijven")
Terug loopt er een heel eind een jongentje mee met z'n doosje met kauwgom te koop, hij vertelt heel trots dat hij naar school is geweest, wijst naar z'n rugzak. Ik wijs naar mijn rugzak en vertel dat ik ook naar school ben geweest daar moet ie om lachen. Als ik zeg dat we teachers zijn kijkt ie me aan en zegt iets van "ja, ja het zal wel" het komt er zo grappig uit, hij gelooft er niks van. Als wij de brillenstraat in slaan geef ik hem een pen en zeg dat ie goed z'n best moet doen op school, dit belooft ie plechtig en is best blij met de pen al hebben we dan geen kauwgom van hem gekocht.
Vlakbij het hotel (het is al schemerig) hoor ik ineens weer "Tinaaaaaaaaaaaa" en ja hoor daar zijn onze grote vrienden van de 1e zondag weer. Ze glunderen weer van top tot teen en vragen ook weer wanneer we met ze mee naar huis gaan (die moeder ziet ons aankomen...)
Wat zijn dat toch prachtige jongentjes, ik ga even langs het kleine golfplaat supermarktje voor een vuuraansteker en vraag hen of ze ook wat lekkers willen, tot m'n grote verbazing bestellen ze een flesje sinasappelsap. Knap hoor, je zou verwachten dat ze snoep ofzo zouden vragen.....bij het hotel aangekomen vragen ze of we morgenavond na school mee gaan naar hun huis, maar ja wij hebben ons afscheidsfeestje.......hopelijk zien we ze donderdag nog even. Ze zwaaien weer vrolijk en vertrekken. Wij hebben dorst van alles stof en uitlaatgassen, even later valt de stroom uit en horen ook weer "Tinaaa", de jongentjes lopen nog steeds op straat. Even later komt er een Rus het terras op en heeft hele verhalen, wij luisteren maar half...hij is vandaag aangekomen uit Somalië en is al in Djibouti en Eritrea geweest, wel bijzonder zo'n Rus alleen op reis die naar dat soort landen gaat.
We gaan nog naar de buurtsuper voor water, de supermarktman begint over zijn grote reis naar "Walwiek" (hij bedoelt Waalwijk...)
Daarna een bord spaghetti en een lekkere papayajuice, de landbouw Nederlander zit er ook en heeft hele verhalen, als de Rus ook nog binnen komt wordt het tijd voor wat rust en m'n dagboek bijtypen.
Morgen wordt een rare lange dag denk ik, wel raar om morgen van al die lieve aardige mensen afscheid te moeten nemen en dan vrijdagavond weer thuis op de bank te zitten......
Eerst morgen nog, wie weet wat er weer allemaal gebeurd.
Woensdag 24 februari: 8 uur ontbijt, eerst weer van andere tafels messen en vorken pakken, Het blijft lachen er is elke ochtend maar 1 tafel bezet, altijd dezelfde, die van ons en toch is deze niet voorzien van bestek. De ober is weer één en al smile, maar is vandaag de boter en jam vergeten en maak hem dat maar eens duidelijk.....het duurde even voor hij dat door had, hij moet dan weer helemaal naar beneden en de sorry's zijn niet van de lucht natuurlijk.
Dan de laatste keer richting school, halverwege weer een lift. School ging goed, wel raar om afscheid te nemen, we maken nog groepsfoto's en natuurlijk word ik weer plat gezoend. Dan richting Joop, die zit nog middenin het afscheid,. We zijn voor de lunch uitgenodigd bij een student van hem thuis, ze wonen in de rijkeluiswijk, naast allemaal ministers. Wat een mooi huis, we zitten alleen krap in tijd en 't duurt en duurt maar. We eten rond de eettafel, injera natuurlijk maar ook patat en lekkere gefrituurde bloemkool. Ik vind dit trouwens niet zo'n aardige familie, ze zijn heel arrogant en iedereen wil weg uit Ethiopië, de meesten van de familie zitten al in andere landen, zoals Amerika. We krijgen ook weer een koffieceremonie, maar veel minder mooi. Er is ook een klein jongentje van 2 jaar, dat verbreekt 't een beetje.
Ze brengen ons terug en dan weer school. De middagsessie loopt heel anders dan gepland vanwege de stroomuitval, ik doe een sneltoetsenquiz, wel heel leerzaam. Dan volgt er een afscheidsceremonie, het is erg warm vandaag en 't lokaal loopt vol met mensen. Eén van mijn studenten biedt me een kadootje aan, het is veel te gek, een sieradensetje, oorbellen, armbandje, ring en halskettinkje, zo lief van ze. Ik houd een bedankspeech en dan afscheid nemen van iedereen natuurlijk. Het is erg laat als we terugkomen in het hotel, snel douchen en beneden klaarzitten voor de chauffeur van Mischa. Ze komen natuurlijk veel later dan afgesproken. Dan naar een Ethiopisch restaurant, heel mooi ziet 't eruit.
We zitten vlak voor het podium, ik heb mister Getu eerder deze week al ten dans gevraagd, hij zei geen ja en geen nee......
Het is deze keer een kleiner groepje, meneer Joop van het bestuur uit Nederland is er ook. En natuurlijk Martha en mister Getu, ik zit naast hem en we grappen weer heel wat af, ik moet voor hem een vrouw in Nederland zoeken......
Ami en Walby (mijn favoriete leerling, maar niet echt) en de headdirector zijn er, mister Abraham (de beste advocaat in de stad (de Moskovisch van Addis, hij is ook blind))
Hannah is er ook, hele lieve vrouw, Mischa en chauffeur, Tamru is er en wij.
We eten met z'n allen van één schaal, er zijn wel schalen voor de mensen die vasten en met vlees voor de niet vasters. We drinken bier en 't is erg gezellig met muziek en dans. Dan moet meneer Joop ons een kadootje overhandigen. Joop krijgt een badjas en trekt die ook aan, ik krijg een mooi tasje met een prachtige sjaal, die moet om, foto's natuurlijk....praten en lachen.
Het is een gezellige avond. Mischa drinkt teveel wijn en wil naar huis, wij moeten mee, iedereen stapt dan ook op. Dus van dansen met mister Getu is 't niet meer gekomen. De stroom viel ook nog 2x uit, buiten regent 't. Zoenen en afscheid nemen van iedereen, dan richting hotel, mister Abraham de advocaat rijdt ook mee, hij is een erg leuke, lieve en vast heel slimme man.
In het hotel nog even wat drinken in de bar en 't ontbijt regelen, 9 uur morgen....lekker uitslapen. Om 6 uur komen Mischa en Getu nog in het hotel en dan is 't feest echt afgelopen. Morgen overdag kunnen we nog even een eindje lopen en misschien nog even in de zon zitten. We moeten 10 voor 9 's avonds op het vliegveld zijn en dan richting de kou.
Het voelde erg raar om van iedereen afscheid te nemen, het is zo gewoon geworden om iedereen bijna elke dag te spreken en te zien. Het zijn zulke lieve aardige mensen allemaal, raar om ze straks niet meer te zien en te spreken, maar ik heb wel weer zin in lekkere stamppot en snel Internet.
Deze weken zijn omgevlogen, maar heb ook 't gevoel hier al maanden te zijn.
Donderdag 25 februari:
9 uur ontbijt, slecht geslapen. De ober komt er al aan met een big smile, vandaag “special breakfast” zegt ie….We krijgen ter ere van het laatste ontbijt een omelet met groenten etc. Het smaakt prima. Alles gaat ook goed vandaag, hij vergeet niks en er ligt zelfs bestek op tafel.
Daarna gaan we even boven op het terras zitten, de laatste keer genieten van de drukte voor ons hotel, de lada-taxi wasstraat (hele dagen mensen met emmertjes en sponzen in de weer). Alle rokende oude Daf bussen die voorbij rijden, schoolkinderen in uniform, vrouwen in mooie sjalen, veel fiatjes, lada's in blauw/wit en ook veel vw-kevertjes, weinig fietsen en brommertjes.
Raar dat dit morgen voorbij is.
We besluiten nog even te wandelen en willen nog een keer koffie drinken bij de DIR cafetaria, maar dat wordt cola, want de stroom is er weer af.
Daarna nog even de stad in om toch maar het shirtje met Ethiopië achterop te gaan kopen voor Joop. Trainingsjasjes zijn echt niet te vinden.
De laatste keer door de brillenstraat, langs school, nog even langs de kerk voor wat kruisjes. Daar raken we nog aan de praat met een gids met de naam Mulugeta (de onze is trouwens wel dinsdagavond vertrokken richting Nederland, meneer Joop heeft een tijdelijk paspoort voor hem geregeld).
De gids wil wel praten, maar wij gaan weer richting hotel, de stroom is er nog steeds af. We waren van plan om ons rapport te gaan maken, maar zitten met “lege” laptops en geen papier meer voor handen.
Joop besluit nog een eind te wandelen, ik ga koffer inpakken en daarna nog even op het terras in de zon zitten.
De ober komt er aan, ik bestel een papayajuice, hij komt terug om te vertellen dat ’t dan wel juice van vanochtend is, verse kan niet zonder stroom, ik vind het geen probleem, even later komt hij terug om te vertellen dat ’t wel heel waterig is geworden, hij zegt dat ze ’t wel aan andere mensen willen verkopen maar niet aan mij…..hahaha, nou doe dan maar een coca cola, even later komt hij terug (steeds 3 trappen voor hem) om te vertellen dat er geen coca cola is, wel Pepsi…..nou geen probleem voor mij, en even later komt hij dan eindelijk terug met het drinken en hij blijft er maar bij lachen……
Even later zie ik Joop alweer aan de overkant, ik schreeuw “he you” daar moeten we steeds zo om lachen, al die mensen die schreeuwen “he you”. Een student van mij zei ’t ook een keer tegen me en ik zei “nou moet je ophouden, je kent 2 namen voor mij, je hoeft me echt geen “you” te noemen”. De hele klas was ’t er mee eens dat ’t wel onfatsoenlijk is om “you” naar iemand te roepen.
Joop maakt foto’s en de ober staat ook te smilen naar beneden, even later komt Joop ook op het terras en zien we nog een taxi-busje stoppen vol met mensen en komen er zomaar 2 schapen uit….hun pootjes zitten met touwtje vast, die worden losgemaakt en dan moeten ze lopen, maar dat wil eerst helemaal niet, het leek zo komisch.
Dan een klap, een taxi heeft een lekke band gekregen vlak voor de deur. Bellen natuurlijk, het duurt even en er komt een volgende taxi met reserveband en gereedschap, maar geen krik, er worden stenen bij elkaar gezocht en ze redden ’t toch om de band te verwisselen en rijden maar weer.
Ik ga nog even de straat op om de jonkjes te zoeken, wil ze nog meenemen naar de ijssalon, maar helaas niet te vinden. Wel jammer om weg te moeten gaan zonder afscheid van ze te kunnen nemen.
Dan op het terras nog wat drinken bij kaarslicht, er is nog steeds geen stroom, het is ook fris, dus maar binnen wachten op mister Getu.
Om half 7 arriveren hij en Martha, Tamru was eerst al langs gekomen om te vertellen dat ’t later werd.
Getu heeft weer hele verhalen, we nodigen hen uit voor ’t eten, maar hij is zo in de hurry, ze hebben de hele middag weer vergaderd en hebben ’t gehad over een vervolg voor ons project en iedereen was vol lof en er is ook iets triests gebeurd want de headdirector had z’n ontslag ingediend…..gisteravond was hij nog mee te eten…..
We nemen nogmaals afscheid en moeten mee naar beneden om kennis te maken met de chauffeur die ons vanavond naar het vliegveld brengt. Daarna gaat Getu weer mee naar boven (hoezo in de hurry) om bij de receptie de rekening van ons verblijf te betalen. Wij gaan eten, er is weer stroom en gaan daarom aan de patat met special burger. Halverwege valt de stroom weer uit en eten we verder bij kaarslicht. Daarna met behulp van het licht van de mobiel de koffer etc. uit de kamer halen, je zal maar nu je koffer nog moeten inpakken….gelukkig al klaar.
We nemen afscheid van het personeel in het hotel alsof we elkaar al jaren kennen, dan in het taxi-busje richting vliegveld, het is donker en ’t regent ook alweer. Op het vliegveld is ’t licht wel aan gelukkig. We moeten eerst buiten lang in de rij, alles moet weer door de xray binnen….en ja hoor de laptop moet weer uit de tas, de schoenen moeten zelfs uit. Wat een gedoe is dat toch allemaal ook.
Daarna inchecken, ook lange rij. Dan douane, ook lange rij.
Dan naar de gate en daar is gelukkig een restaurantje (waar je mag roken!) dus daar nog een lekker bakje cappucino (bijna duurder dan alle andere koffie die we in 2 weken hebben gedronken…) en kletsen met een echtpaar uit Tanzania die op vakantie gaan naar Thailand.
Er zijn ook nog wat winkeltjes, maar lekker slim van ze, je kan alleen betalen in dollars, euro’s en ponden. Hoe komen we nog van onze laatste birr’s af? Ik krijg 1 winkel zover dat ik sigaretten mag betalen met birr, Ook nog wat gekocht in de souvenirshop, die doen wel aan betalen in birr.
Dan naar de gate, en nee he………..weer moet alles door de xray, weer onze rugzakken op de kop, voor de laptop en we moeten al zo voorzichtig zijn met die rugzakken vanwege onze zeer breekbare koffiepotten die daar in zitten. Ook hier weer de schoenen uit, horloge weer af etc. Joop wordt er echt chagrijnig van en moppert….er komt meteen een supervisor aan wat er aan de hand is…..ik dacht al “hou op Joop, dit is niet handig..” en ja hoor hij moet meteen alles uit zijn tas halen en wordt dubbel gescreend.
Daarna kunnen we meteen het vliegtuig in. We zitten gelukkig met 2 stoelen en naast elkaar.
Het wordt moeilijk om te slapen hebben we wel al door. In het vliegtuig zitten heel veel Amerikaanse stellen die een Ethiopische baby hebben geadopteerd. Ze zien er allemaal heel lief uit, maar het huilt de hele nacht in het vliegtuig, ik vind ’t ook zo zielig die kleintjes die last hebben van hun oortjes….
Dan om kwart voor 8 ’s ochtends weer op Schiphol. Daar gaat alles voorspoedig, onze koffers komen er als eerste zowat aan, geen gedoe meer met tassen open, gewoon doorlopen.
Joop z’n vrouw staat op hem te wachten, we maken kennis met elkaar, ik neem afscheid op z’n Ethiopisch van Joop.
Ik meld me bij de STA-balie en ontmoet dezelfde chauffeur als de heenreis, weer alleen aan boord, wat een mazzel. Geen sneeuw meer, dus snel weer thuis.
Thuis staat de CV zowaar eens niet op storing, dus douchen en alles opruimen.
Wel heel moe nu, mijn moeder vraagt "hebben jullie wel eens gewerkt? Jullie waren steeds op visite…." hahaha ja dat is zo, maar elke visite was ook werken, het ging bijna altijd over computerles geven, ze bleven maar vragen en vragen en naast de lesdagen waren alle andere dagen ook best vermoeiend door het gebrekkige Engels en het steeds maar moeten praten en praten.
En nu is ’t zaterdagochtend thuis en ben ik ineens griepig geworden. Het begon gisteravond met een dikke keel en nu doet verdorie alles zeer, ik hoop niet dat ik ziek word. Maar even rustig aan vandaag.
Het was een hele ervaring om in Ethiopië te zijn, vooral omdat je er aan het werk bent, dat is natuurlijk heel anders dan toerist in een land zijn.
Het is een prachtig land, ik was verbaasd dat ’t er best schoon is op straat en veel groen. Iedereen zegt ook dat je ook buiten Addis moet gaan, daar hadden we nu geen tijd voor, ik zou heel graag terug gaan en dan ook naar het noorden en zuiden reizen.
De Ethiopiërs zijn ontzettende lieve, hartelijke en gastvrije mensen. Behalve de tasjesdieven hoef je echt nergens bang voor te zijn.
Het was een ervaring die ik niet had willen missen, wie weet komt er nog een vervolg op in de toekomst!
Jullie bedankt voor het meeleven allemaal! Jammer dat ik al jullie commentaren kwijt ben geraakt doordat ik in Ethiopië m’n blog niet goed kon bijhouden moest ik thuis alles eraf gooien en opnieuw plaatsen…..en toen dus de commentaren kwijtgeraakt, jammer, jammer………